Ĉiu juna "parlamentano" residiĝis en la granda debatejo. La 12 komisionaj prezidantoj kaj sekretarioj sidis centre de la ĉefdebatejo, dum la 6 raportantoj lokiĝis sur la centra tribuno.

La asemblea prezidantino malfermis la seancon kaj transdonis la parolon al la komisionoj unu post la alia. Ĉiu komisiona prezidanto prezentis la laboron de sia komisiono, poste transdonis la parolon al la raportanto, kiu tiam legis la rezolucion. La Esperanto-delegacio ekparolis lastavice.

Substrekinde, ke iuj komisionoj, kiuj antaŭis nian, plurfoje menciis la ideon de eŭropa komuna lingvo, kaj i.a. Esperanton — kio ja pruvas, ke Esperanto estas konsiderata kiel ebla solvo kontraŭ la lingva problemo en Eŭropo. Ĉi tiuj emfazis la neceson konservi kaj protekti sian gepatran lingvon, kaj proponis, ke laŭ volo de efikeco ni strebu al regado de nur 2 lingvoj, ne pli : sian gepatran lingvon kaj... komunan lingvon, kiun ni devus adopti ene de Eŭropa Unio. Se unu el tiuj komisionoj al si rifuzis elekti inter la angla kaj Esperanto (!), la kvara raportanto ekstaris por la elekto de la angla, pro tio ke la angla nuntempe estas superrega lingvo en komerco, kaj ke Esperanto... estas lingvo "malnova, senkultura kaj senhistoria" ! Nu estis la vico de la Esperanto-komisiono por prezenti sian rezolucion (1). Post prezentado far Xavier DEWIDEHEM — en Esperanto, poste en la franca —, Adela MICOTA aŭdigis la rezolucion al la "parlamentanaro" kaj la spektantaro. Ni krome gratulu ŝin pro ŝia parolado : kia feliĉo estis aŭdi Esperanton elparolitan tiel klare kaj tiel melodie ! La rezolucio poste estis tradukita en la francan.

La centra tribuno de la ĉefdebatejo

La adopto de la fina rezolucio

Ĉiu komisiono prezentinte sian rezolucion, la prezidantino kaj la 6 raportantoj retiriĝis de la ĉefdebatejo por kunsidi en malgranda ĉambro, kiu troviĝas malantaŭ la centra tribuno. La celo de tiu kunsido : redakti la finan rezolucion, kiu ĉerpu la komunajn erojn de ĉiuj prezentitaj rezolucioj, kaj kiu estos submetata al la voĉdono de la Asembleo. Tiun laboron regis parlamenta responsulo.

Estis tamen bedaŭrinde, ke estis nenia ebla debatado inter la "parlamentanoj" kaj la komisionanaroj : oni ja transpasis la ŝtupon, kiu ebligis pridemandadon al la diversaj komisionaj sekretarioj.

Dum la raportantoj komunigis siajn rezoluciojn, la ĉefdebatejo akceptis la finalon de la ludo "Eurogame", kiu kontraŭigas la kvar skipojn, kiuj plej trafe respondis al la tagmanĝaj demandoj. La venkinta skipo gajnis pokalon : inter tiuj samskipanoj staris Maxime BLEUZÉ, unu el niaj gekolegianoj !

La raportantoj eliris la malgrandan ĉambron. Kelkan tempon poste, la prezidantino kaj la du vicprezidantoj resuriris la tribunon. La prezidantino tiam gratulis la laboron de la diversaj komisionanaroj kaj transdonis la parolon al la unua vicprezidanto, kiu legis la finan rezolucion. Ĉi tiu komuna rezolucio devis silentigi multajn interesajn ajhojn, kiujn la raportantoj diris. Submetite al la voĉdonado, ĝi estis adoptita de forta plimulto de la juna "parlamentanaro". En du flankoj, la fina rezolucio proklamis, unuflanke, nian alligitecon al la kultura kaj lingva diverseco en Eŭropo kaj, aliflanke, ke "ĉiuj eŭropanoj lernu minimume du fremdajn lingvojn". Laŭ Claude LONGUE-ÉPÉE (2), "kiel diris Cyrano de Bergerac : 'Iom mallonge, Sinjoro !'"...

La rezolucio tiel adoptite, oni tiam fermis tiun Euroscola-tagon...